چرا عاشق کوهنوردی هستم؟

چرا عاشق کوهنوردی هستم؟

همیشه از من سوال می شود که رفتن به کوه ها بهتر است یا رفتن به سواحل، هر دوی این جاذبه های طبیعی جذابیت های خاص خودشان را دارند، اما اگر قرار باشد از بین این دو، یکی را انتخاب کنم مطمئنا گزینه من کوه ها هستند. کوهستان همیشه جوابی برای ذهن های آشفته دارند و هر وقت احساس می کنم جایی برای رفتن ندارم به آنجا می روم. می خواهم از دلایلی بگویم که چرا کوهپیمایی را تا این حد دوست دارم،

بعضی افراد وقتی دچار پرشانی می شوند دوست دارند که تنها باشند و برخی دیگر احتیاج به شانه ای دارند که به آن تکیه کنند، برای من کوهنوردی باعث می شود که کنترل ذهنم را در دست بگیرم و افکار پریشانم را آرام کنم. هنوز هم به یاد دارم زمانی را که کودک بودم و پدرم برای اولین بار من را به شهر دهرادون در هند برد. من طوری غرق تماشای زیبایی محض و عظمت کوه های اطراف بودم که حتی پلک هم نمی زدم. هرگز دوست نداشتم آن سفر تمام شود و دلم می خواست تا جایی که می توانم به آن کوه ها نزدیک باشم. هنوز هم بعد از گذشت این همه سال هیجانی که از دیدن آن کوه ها به من دست داد در درونم زنده است و هر وقت که به کوه می روم آن احساس در من دوباره ایجاد می شود.

کوه ها به غیر از اینکه منبع زیبایی و شور و نشاط هستند شما را آماده می کنند تا با مشکلات زندگی روبرو شوید. کوه ها نه فقط توان جسمی بلکه قدرت ذهنی شما را هم به چالش می کشند. گاهی وقت ها جایی مثل کوه نسبت به موجودات زنده، چیزهای بیشتری به شما یاد می دهد. در کوهستان راه های پر پیچ و خم، لذت رسیدن به قله کوه، دره های شیب دار، ابرهای باران زا، وزش باد و آواز پرندگان همه چیز برای شما پیامی دارد. در سکوت کوهستان می توانید خود را بهتر کشف کنید و انسان تازه ای شوید به همین دلیل است که زمان های رفتن به کوه برای تجدید روحیه من اهمیت زیادی دارند. وقتی جهان و خودخواهی های آن به درجه ای می رسد که از کنترل خارج است به کوهستان پناه می برم. این رفتار فقط مخصوص من نیست، افراد زیادی مثل من خود را در گم شدن در میان کوه ها پیدا می کنند.